Маналог паўстанца

Памяці Кастуся Каліноўскага

Страх на ветры бязбожным спалю...
І хоць зоры не зычаць лёсу —
бласлаўляю на подзвіг зямлю,
бласлаўляю на вечнасць нябёсы.

Далягляд ружавее ад коней,
вечар хіліцца ля вады,
ціха-ціха шарэе над гонямі...
Боль у сэрцы, як водгук хады.

Сёння маю сябе і нічога,
барабаншчык здалёку б'е.
Што знайду? Ноч пустэльняю чорнай...
Заўтра ты будзеш мець сябе.