Каліна

Каліна...
Коннікаў кулі касілі.
Коні
Асядалі на белы мох.
Разрываўся,
Рабіў, што мог...
Атачылі,
Пятлёй засілілі.
Каліна...
Восень лісце паліла,
Засцілаючы звівы сцяжын,
Засланяючы мяцяжы.
Любоўю сваёй спакусіла,
А цяпер бяжыш?
Так зіма сняжыць,
Там ручнік на капліцы
У засохлай гліне.
Каліна...
Нізка-нізка
Сонца над полем смылела,
Свяціла.
Каліна...
Снежны стог
Ля глухіх дарог.
Дрогне дрыжыкамі душа.
Дабрыня тваіх стрэх і дымоў
Будзе ў небе марозным дрыжаць.
Каліна...
Ля глухіх дарог
Чужаніц у снягах тапіла,
Капцы насыпала.
Песні складала.
Ненавідзела
І любіла
Маліла аб лепшай долі.
Гневам паіла
Узнімаючы мяцяжы,
Захлыналася ў твані ілжы.
Асвятляючы пуцявіны,
Сэрцы лепшых сыноў
Без астатку паліла.
І, як помнікі,
Каля кожнай сцяжыны тваёй
Ці шыпшына,
Ці часам каліна.