Хай Літва і Беларусь яму прысняцца

Памяці Кастуся Каліноўскага

Кастуся вялі на смерць, на згубу,
У вачах свяціліся і боль і мука.
Камандзір канвою адазваўся груба,
Барабан замёр і больш не стукаў.

Толькі з веек Кастуся слязіна
На зямлю пад ногі не упала.
Знаў сваю зямлю і быў ёй сынам,
Знаў, што слёз на ёй, крыві нямала.

Глянуў ён на усход, дзе светлым пукам
Промень сонца выбіўся з туману,
І сказаў: — Не нам, дык нашым ўнукам
Давядзецца на свабоду глянуць.

Хай Літва і Беларусь яму прысняцца,
Дзве сястры, дзве родныя краіны,
Што, як волаты, змаглі узняцца
І ісці дарогаю адзінай.

1958